ელენი ლომთაძე მხატვრული ტანმოვარჯიშე, მოცეკვავე და მკვლევარია. კონკურენტული სპორტის სამყაროდან თანამედროვე ბალეტის სცენამდე, მისი გზა შრომით, გამძლეობითა და თავგადასავლებით სავსეა. ამ ინტერვიუში ელენე გვიზიარებს თავის მოსაზრებებს ბედნიერებაზე, კრეატიულობაზე და საქართველოში ხელოვნების გზის გაკვალვის სირთულეებზე, ასევე იხსენებს გადამწყვეტ მომენტებს, რომლებმაც ის იქამდე მიიყვანა, სადაც დღესაა.
ელენი მოგვიყევი, რამდენი წლის ხარ და რას საქმიანობ? ვიცი რომ ბევრი სამსახური გაქვს და ჩამომირაკრაკე უცებ.
ელენი ლომთაძე, 24 წლის მხატვრული ტანმოვარჯიშე, ცხოვრების ერთი ნაწილი პოლიტიკის და მედიის კვლევებში გადაკარგული, ფიზიკური და ემოციური რესურსების შევსებას პილატესით და ბოდი ბალეტით ვახერხებ, საკუთარ გამოცდილებას სხვებს ვუზიარებ რაც კიდევ უფრო დიდი სიამოვნების მიღების საშუალებას იძლევა.
ცეკვა როდის შემოვიდა შენს ცხოვრებაში? თავიდანვე გიყვარდა თუ დედაგაძალებდა? და როდის მიხვდი, რომ ცეკვა შენი მოწოდებაა?
ცეკვა ჩემს ცხოვრებაში მოულოდნელად შემოიჭრა, მხატვრულ ტანვარჯიშში წესები შეიცვალა და მეტი ქორეოგრაფიული ელემენტის შემოტანა გახდა საჭირო, შემდეგ იყო ტრავმა, იძულებით შეწყვეტილი სპორტული კარიერა და სიბნელეში თანამედროვე ბალეტის კარიც გაიღო✨ ამ კარის გაღების შემდეგ ყველაფერი მხოლოდ ჩემი სურვილების და მიზნების გათვალისწინებით ხდება, აბა გამოიცანით რა იყო წარსულში? სხვების ინტერესები, ყველას გათვალისწინება გარდა საკუთარი თავისა😉
რას ნიშნავს შენთვის ბედნიერება? და თავი ბედნიერ ადამიანად მიგაჩნია? თუ კი-რატომ? თუ არა- რა გაკლია? ბოლოს რომ გაიფიქრე- რა ბედნიერი ვარო, რას აკეთებდი თუ საიდუმლო არაა?
ბედნიერებას მანიჭებს პატარა ქორეოგრაფიული მონახაზი რომლის შესახებაც არავინ იცის რომ დადგმის პროცესში ვარ, სწორად გადადგმული ნაბიჯი თუ ტრიალი, რომელსაც რეალურად არსად მივყავარ ისევ იქ მაბრუნებს საიდანაც დაიწყე მოქმედება...
ბედნიერებას ყველაზე მასშტაბურად მოგზაურობისას განვიცდი, მარტო მოგზაურობისას და ვხვდები მოგზაურობის დროს განცდილი ემოცია ყველაზე კომპლექსურია❤️🔥
როგორც ხელოვნების სფეროში მოღვაწე ქალ საქართველოში თავს რეალიზებულად გრძნობ?
თავს რეალიზებულად ვერ ვგრძნობ მაგრამ, ამას სოციუმს ნაკლებად დავაბრალებდი, ალბათ ადრეულ ასაკში მეტი რწმენით, თავდაჯერებით და სიფაქიზით უნდა მოვპყრობოდი საკუთარ სხეულს, ჯანმრთელობას- უსათუოდ შევძლებდი დიდ სცენაზე დგომას და ხელოვნების სფეროში რეალიზებულ ქალად თავის იდენტიფიცირებას…
შენი აზრით რა აკლია თანამედროვე საზოგადოებას ისეთი, რაც წინა თაობებს ქონდათ კარგი და რა გვაქვს დღეს ჩვენ ისეთი უკეთესი რაც წინა თაობას არ ქონდა.
ჩვენ გვაკლია პირისპირ კომუნიკაციის მოთხოვნილება, რადგან
სოციალური ქსელები ნიღაბივით ამოგვეფარა და თითქოს გვივსებს მონატრების შეგრძნებას, თუმცა ამ თაობას აქვს სისხარტე და ტექნოლოგიური ნახტომი, რომლის გვერდის ავლაც შეუძლებელია და უზომოდ საამაყოა.
წელწინდა როგორ აღმოაჩინე და რა გაიფიქრე პირველად რომ ნახე?
ამსტერდამში ევროპის წამყვანი საბალეტო სკოლის განაცხადი დავაკმაყოფილე და დავიწყე გონებაში კლასიკური ბალეტის რეპეტიციებისთვის სამოსის შერჩევა, ინსტაგრამის ალგორითმიც ამუშავდა და მივაგენი იმაზე კრეატიულ ქართულ ბიზნესს, ვიდრე ვისურვებდი და წარმოვიდგენდი, ახლა თავს წელწინდას ორიგინალური ლუქებით მოვიწონებ ევროპის საბალეტო სკოლაში☺️
შენს თავს რომელ ფერთან ასოცირებ?
წითელი ფერი ნამდვილად ჩემია, მაჯაზე ასანთის ღერის ნახატი მაქვს, ცხადია ეს ტატუც ზუსტად წითელი ფერის სიყვარულით გავიკეთე. სიგამხდრის გამო ბავშვობაში მეძახდნენ, იმას რაც ტატუდ ვაქციე, გავიზარდე და ასანთის ღერს მოელვარე ალი გაუჩნდა, სისხლისფერი, სპორტული საბედისწერო ტრავმისფერი, ტრავმის რომელმაც ჩემი ცხოვრების მიმართულება შეცვალა, ძლიერი ემოციის ფერი, ვნების და სიყვარულის ფერია ახლა ჩემი სხეულის პატარა ნაწილი❤️🔥 ტატუ რომელსაც განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს.
და ბოლო კითხვა, რომელიც ყველა რესპოდენტს მინდა დავუსვა: ელენი ლომთაძის სახელის გაგონებაზე რა გინდათ ადამიანებს გაახსენდეთ?
უკანმოუხედავად, გაუკვალავ გზაზე, თავაწეული მიმავალი ელენი საკუთარი მიზნების და ოცნებების სადარაჯოზე✨